آیت الله مجتهدی تهرانی می فرمود :
هرکه را عقل دادند چه ندادند
و هر که را عقل ندادند چه دادند؟
عقل چیز عجیبی است!
می دانید عاقل کیست؟ خیال نکنید ما عاقلیم و آنان که در دیوان خانه هستند هم دیوانه اند نه اینگونه نیست.
خیلی ها هستند نه اهل نماز نه اهل روزه و نه اهل دین و دیانتند ولی ما به آنان عاقل می گوییم.
در حالیکه عاقل واقعی کسی است که در دوراهی دنیا و آخرت،آخرت را برگزیند...!
بنابر این عاقل خیلی کم است.(سلوک ابرار،مجموعه خاطرات آیت الله مجتهدی)
برای رسیدن به هر هدف مهم، باید دست از آسایش شست.اسمیت
هدف بهترین محرک برای رسیدن به پیروزی است!چرا که وقتی شما به هدفتان فکر میکنید اگر واقعا برای آن ارزش قائلید ، برای رسیدن به آن نهایت تلاش خود را به کار می بندید و با سستی و تنبلی برای رسیدن به هدف خداحافظی میکنید. خداوند متعال هم مژده داده است که همراه سختی آسانی است(شرح/6) چرا که نابرده رنج گنج میسر نمیشود و چه بهتر که این هدف برای خدا باشد! زیرا رسول خدا(ص) فرمود : هر که برای خدا باشد خدا برای او میشود{ هر که خدا دارد دگر چه خواهد؟} و هر که هدفش اصلاح امر دینش باشد حضرت حق امر دنیایش را سر و سامان می بخشد وچنانچه بین خود و خدایش را هم اصلاح نماید دیگر اصلاح بین او و مردم را خدا بر عهده گرفته است!(بحار،79،197)
%@رضا کرم زاده%#
نوشتن به خودی خود اهمیتی ندارد
مگر این که در لابلای آن خودمان را کشف کنیم
و گره های کار را ببینیم آن هم با هدف گشودن!
شما بعضی وقت ها با خودت می گویی: حسی برای نوشتن ندارم
این سخن یعنی شما حس داری
اگر حس نداشتی نمی توانستی بی حسی را تشخیص بدهی
و آخر این که همین حس ننوشتن را بنویس!
همین حس بی حسی خود اقدامی رو به جلو است.
مجال یک طلبه؛علی اسفندیار**
