نوشتن به خودی خود اهمیتی ندارد
مگر این که در لابلای آن خودمان را کشف کنیم
و گره های کار را ببینیم آن هم با هدف گشودن!
شما بعضی وقت ها با خودت می گویی: حسی برای نوشتن ندارم
این سخن یعنی شما حس داری
اگر حس نداشتی نمی توانستی بی حسی را تشخیص بدهی
و آخر این که همین حس ننوشتن را بنویس!
همین حس بی حسی خود اقدامی رو به جلو است.
مجال یک طلبه؛علی اسفندیار**
